προκυρώ

-όω, Α

(συν. το μέσ. και παθ.) προκυροῡμαι

επικυρώνομαι προηγουμένως («διαθήκην προκεκυρωμένην ὑπὸ τοῡ Θεοῡ εἰς Χριστόν», ΚΔ).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + κυρῶ «επικυρώνω, επιβεβαιώνω»].